Ik moet iets bekennen. Ik ben een nepsupporter. Tegen wil en dank, hoor. Begrijp me niet verkeerd; ik zou niets liever willen dan het niet zijn. Maar het kost me dit seizoen veel meer moeite om betrokken te blijven bij m’n club dan ik toe zou willen geven.
Er waren tijden dat ik het speelschema voor de komende drie maanden kon dromen. Dat RKC-thuis het belangrijkste moment van mijn week was, vierdubbel rood omcirkeld in de agenda. Afgelopen weekend moest ik een uur voor de aftrap eraan worden herinnerd dat we tegen VVV gingen voetballen.
Verslavend
Oké, dat had natuurlijk ook wat te maken met die onorthodoxe speeltijd. Zaterdag half vijf? We zijn toch potdorie FC Lienden niet? En vooruit, eerlijk is eerlijk; de resultaten helpen ook niet mee. Spelen om plek vier is zelfs voor de ekste-ekte minder aantrekkelijk dan een titelrace. Maar een pot als PSV-uit, die zou normaal gesproken de hele week in beslag nemen, ergens tussen voorpret en vrees. Maar nu? Ik ben bij het typen van deze zin alweer vergeten hoe laat de aftrap is.
Deze week doen we het een jaar zonder volle Kuip, en zelfs nog langer zonder volle uitvakken. En met de week laat zich meer voelen hoe verslavend die twee dingen zijn. Vroeger waren de radioverslagen van Rijnmond en Radio 1 ruim voldoende voor mijn ‘fix’, later de tv-uitzendingen op de telkens van naam wisselende zenders. Maar wie eraan gewend is wekelijks het gras en schrale lightbier te ruiken, in massa’s te dansen, te schreeuwen, te janken, te juichen; die wil nooit meer terug naar huis. Kán niet meer terug.
Laf cynisme
Maar dit seizoen moet het, veel langer dan we hadden gehoopt. En het beangstigt me om te merken dat het me dus steeds minder doet. Hoe hard ik ook probeer. Het oprechte verheugen maakt tegenwoordig steeds vroeger in de week plaats voor laf cynisme, zoekend naar een slap excuus, dat zou moeten rechtvaardigen wat ik niet onder ogen durf te zien; dat het me eigenlijk gewoon niet zo veel meer boeit. “Jezus, staat Spajic weer in de basis? Nou, dan hoef ik niet te kijken!”
Natuurlijk kijk ik dan wel, natuurlijk juich ik voor de goals, natuurlijk baal ik van puntverlies. Maar het is zoals alles tegenwoordig is: van een afstandje, met een spatscherm ertussen. Het doet me twijfelen aan mijn supporterschap: bén ik wel zo fanatiek als ik altijd heb gedacht? Zit het rood-wit wel écht zo diep in me als ik steeds heb gevoeld?
Einde aan de LAT-relatie
Ik weet dat het antwoord op die vragen ja is, alleen al omdat ik er nu al ruim 400 woorden aan heb vuil gemaakt om mezelf te verdedigen tegen een beschuldiging die niemand heeft gemaakt. Maar ik zal niet de enige zijn die moeite heeft met deze LAT-relatie. Het zou zomaar een extra obstakel kunnen vormen in de aankomende campagne om af te zien van restitutie, en dat voor een club die het geld zó hard kan gebruiken.
Het schijnt dat minister Hugo de Jonge een Feyenoorder is. Nou, hij kan de club nu redden. Vaccineer alle seizoenkaarthouders maar als eerste, en laat ons als de donder de stadions weer in. Alleen samen krijgen we PSV, Ajax en AZ er volgend seizoen onder, Huug. Dus kom maar door. Beschermd tegen corona, eindelijk weer écht besmet met het Feyenoord-virus.
Helaas maar al te herkenbaar Freek en exact wat ik, in niet geringe mate gestimuleerd door de matig tot slechte resultaten in de eerste maanden van 2021, ervoer. Een mooie reeks tot einde seizoen zal mij en hopelijk veel anderen weer enigszins kunnen enthousiasmeren, maar misschien wordt die hoop in 040 over een paar dagen alweer de bodem ingeslagen.
Smolarek houdt plek 2 voor ons nog steeds voor mogelijk, ik zal al blij zijn als we plek 3 bereiken…
Ik heb vertrouwen in Arnesen en hoge verwachtingen van Slot en staf voor de komende seizoenen met een selectie, die barst van de jonge talenten, die zich deels al bewezen hebben, en een basis van ervaren oudere spelers, de plotseling alom bewierookte en door mij al jaren omarmde Jens Toornstra voorop, herbergt. Een mooie mengeling, waarmee, met de juiste begeleiding, naar mijn vaste overtuiging, iets moois valt op te bouwen.
Na een jaar vol corona-ellende, voor mij gemarkeerd door het niet doorgaan van de eerste kleinzoon-opa-klassieker afgelopen 22 maart, gloort hoop; ik verwacht binnenkort al opgeroepen te worden voor vaccinatie en hoop en verwacht, dat een groot deel van het Legioen voor het begin van het seizoen volgt. Nóg een seizoen zonder publiek zou dodelijk zijn, maar ik ben ervan overtuigd, dat dit niet gaat gebeuren. Ik verwacht een minstens half- en hopelijk helemaal gevulde Kuip.
Uitgegeven geld hoef ik ook dit seizoen niet terug en voor aankomend seizoen ga ik mijn seizoenkaart zeker verlengen.
HOOP DOET LEVEN!
Ik moet ook iets bekennen. Ik ben een nepsupporter. Althans, zo zal dat voor jullie waarschijnlijk aanvoelen als ik vertel dat ik nog nooit een seizoenkaart heb gehad. Ik ging voorheen ook maar één of hooguit twee keer per jaar naar een wedstrijd. En hoe laat Feyenoord tegen de zoveelste provinciaal moest spelen? Echt waar. Geen idee. In de meeste gevallen moet ik het doen met de reminder pop-ups op mijn telefoon een half uur van tevoren.
Voor mij is er in de afgelopen corona tijd ook wat veranderd. Ik voel me, ondanks de resultaten en het belabberde spel, juist meer betrokken bij de club dan voorheen. Van puntenverlies kan ik nu oprecht chagrijnig worden, terwijl ik dat voorheen toch wat makkelijker los kon laten. Ik probeer de desinteresse van mijn kinderen voor voetbal (notabene in tegenstelling tot mijzelf nog echt in Rotterdam geboren ook) veel fanatieker dan voorheen te overwinnen en het hardop zeggen van Feyenoord maakt inmiddels deel uit van het slapengaan-ritueel.
En dat komt allemaal mede door jullie. Dus misschien dat jij je op een bepaalde manier wat minder betrokken voelt, maar dankzij jullie geldt voor mij het tegenovergestelde. Voorheen luisterde ik namelijk af en toe. Maar sinds corona luister ik elke keer. Na afloop van elke wedstrijd kijk ik dan ook uit naar het moment dat er weer een nieuwe podcast komt en lach en baal ik samen met jullie mee. Zelfs Instagram tijdens de rust gaat nu veel vaker aan.
Die een of twee keer dat ik voorheen naar het stadion ging, stelt dan misschien niets voor, maar dat ik nu helemaal niet meer kan gaan is voor mij gek genoeg gewoon best pijnlijk. Ik compenseer dat met veel lezen en in jullie geval dus ook veel luisteren. Dus Kein Geloel stelt mij in staat om toch dat clubgevoel mee te krijgen. Dank jullie wel.
Straks ga ik toch maar eens kijken wanneer Feyenoord dit weekend ook al weer moet spelen. Tegen een provinciaal ja. En daarna uitkijken naar het moment dat de podcast over onze club weer uitkomt. Want dat is meestal maandagavond. Dat weet ik precies.
Ik heb precies hetzelfde….. het komt omdat je batterij niet meer opgeladen wordt door de okaan na een doelpunt in de kuip. De energie is weg…… 🙁